Als kinderfluisteraar kreeg ik met enige regelmaat de vraag of met pubers werk. Of ouders en tieners ook hun vragen kunnen stellen. Om daar gehoor aan te geven, ben ik een onderzoek gestart. Fase één van dit onderzoek betrof een serie diepte-interviews met ouders van tieners. Wat houdt jullie bezig? Wat is jullie zorg als ouder? En waar heb je behoefte aan? De verhalen waren indringend, mooi en overlapten elkaar op een bepaalde manier. In dit artikel een samenvatting van de interviews.
Losmaken
Bijna alle moeders (ik heb alleen moeders gesproken), beschreven dat kinderen vanaf een jaar of 13 zich zichtbaar los gaan maken van jou als ouder. De sociale omgeving krijgt meer invloed. De mening van vriendjes en vriendinnetjes wordt belangrijker dan die van jou als moeder. Problemen willen ze zelf oplossen en ook komt er steeds meer behoefte aan het kiezen van hun eigen pad.
- ‘Hij is heel zorgzaam en plichtsbewust.
En dat botst met de puberleefwereld waar hij in zit,
want hij wil óók die joviale leuke jongen zijn’
- ‘Ik denk dat hij gepest is op school,
maar ik heb niet echt contact met hem.
Hij is stil, op zichzelf en houdt me op een afstand. (…)
Ik zou willen dat hij snapt dat ik van hem hou.’
De informatie droogt op
Tegelijkertijd zien jullie ook hun zoektocht. Sommigen ploeteren zich er redelijk doorheen, maar sommigen komen in woester vaarwater terecht. Eetstoornissen, alcohol en drugsgebruik geen uitzondering. En daar sta je dan als moeder. Want ze vertellen ook lang niet alles meer. De informatiestroom droogt op van hun kant uit en ze uiten zich meer en meer in korte zinnetjes die weinig laten zien over wat hen van binnen bezighoudt.
- ‘Toen hij in coma in het ziekenhuis belandde,
dacht ik ‘ik weet het niet meer, we hebben hulp nodig’. - ‘in de 2e klas viel ze uit met een eetstoornis’
- ‘op haar 14e ontwikkelde ze een eetstoornis’
Handje vasthouden
Het tegenovergestelde geven jullie ook als voorbeelden: tieners die juist nog heel veel leunen op hun moeder en/of vader. Jongens die met 15 jaar nog fijn hand in hand willen lopen met mama. En meiden rond de 20 jaar die alles, maar dan ook alles willen bespreken. Deze moeders vragen zich begrijpelijkerwijs af: ‘Waar blijft de zelfstandigheid? Gaat hij of zij het wel redden in de wereld?’. Daarbij zijn jullie als moeder soms zelf ook wel toe aan wat meer ruimte en eigen verantwoordelijkheid van je kind.
- ‘Mijn dochter wil nog alles met mij samendoen en bespreken’
- ‘Hij is met zijn 15 jaar nog zó wereldvreemd. (…) erg in zijn eigen wereldje’
Eigen weg kiezen
Bij de oudere kinderen (17+) komen ook bij henzelf wezenlijke vragen om de hoek kijken. Wat kan ik, wat wil ik en hoe moet ik mijn leven leven? Hoe pas ik in het geheel? Zij geven zelf aan ook meer ondersteuning te willen, maar kunnen dat niet altijd meer bij hun ouders vinden. Ze willen een eigen weg, maar weten niet hoe.
- ‘Mijn dochter is gevoelig, voelt zich niet thuis bij opleidingen en ‘in het systeem’. Maar hoe dan wel? Ze zoekt richting’
- ‘Ik als dochter doe zo negatief. Waarom doe ik dit?
Niemand verdient dat, ook ik niet’ - ‘Ik voel zoveel, ook van anderen. Hoe moet ik daarmee omgaan?‘
Balans vinden tussen loslaten en vasthouden
De gemene deler lijkt voor alle moeders lijkt in ieder geval te zijn: ‘Waar houd ik vast? En waar laat ik los?’. Prachtig om te horen dat eigenlijk alle geïnterviewden op zoek zijn naar de juiste balans. Én dat jullie allemaal je eigen gedrag hierbij onder de loep nemen. Je afvraagt of je het ook anders kunt doen. En of je zelf een rol hebt in het gedrag van je puber/tiener.
- ‘Is de lat niet te hoog? Creëren wij niet teveel druk voor hem?’
- ‘Ik hoop dat ze sneller over de brug komen met wat ze dwars zit. Maar misschien zijn juist wij daarin ook wel iets teveel soms voor ze’
Kwetsbare spiegel
Iedereen is heel erg bereid om in de spiegel te kijken. Én geeft aan dat dit ook heel kwetsbaar is. Het contact met je eigen kind is immers een teer punt. Je wilt het zó goed doen en je houdt zóveel van ze. En kritiek komt dan hard aan. Maar, uiteindelijk zegt ieder van jullie dit wél te willen.
Om te weten waar je zelf iets kunt doen in het contact met je grote kind, daar heb je input voor nodig. En tsja, dat is nu juist wat er bij de meesten aan ontbreekt. Constructieve informatie over wat er speelt, waar ze behoefte aan hebben en wat je kunt doen om ze te ondersteunen. Waar je ze meer mag loslaten en waar ze je ook gewoon nog echt nodig hebben. Dát blijkt de grootste behoefte bij alle moeders die ik gesproken heb.
Ahé. Met dank aan de moeders die ik zo openhartig gesproken heb.
Pilot ouder/tienerreading
Naar aanleiding van deze interviews ben ik een pilot gestart: Ouder/Tiener (jong-volwassene) readings. Een reading om vragen van ouders over je tiener te beantwoorden. Over patronen waar jullie samen in lijken te zitten. Over wat je tiener bezig houdt. En vragen over hoe je om kunt gaan met zijn of haar gedrag. Een reading kan ook voor een tiener zelf zijn; vragen over richting, over ‘wat moet ik met mijn leven’ en vragen over je ouders.
Waarom een ‘pilot’? Het doel voor mij is het vormgeven van het proces om de reading heen. Jij merkt hier niet veel van, maar ik zal je achteraf vragen hoe je het proces van intake, reading en afsluiting hebt ervaren. De inhoudelijke reading is geen pilot of proeftuin; je krijgt een reading met volwaardige inhoud.
Geef een reactie