Soms voelen we ons overweldigd door een gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Het lijkt alsof de wereld ons vergeet en niet meer in het vizier heeft. Onmacht, verdriet en verlorenheid kunnen je overvallen met tranen als gevolg. Maar zijn deze tranen helpend of niet?

Onderscheid

Er is een verschil tussen werkelijk verdriet en zogenaamde ‘drama tranen’. Geen van beiden is verkeerd, maar het is wel van belang om het onderscheid erin te maken om de juiste handelingen erop te kunnen laten volgen.

Wanneer we ons eenzaam voelen, even niet weten wat we met onszelf aan moeten, kun je in melancholie zakken. Je hebt nergens meer zin in, komt niet uit je luie stoel en weet even niet meer waar te beginnen. Onze gedachten nemen een loopje met ons en de situatie wordt er eigenlijk niet beter op.

Het leven staat klaar

In ons hoofd blijven we verhaaltjes afspelen over hoe rot de situatie is. Over hoe wanhopig we zijn en hoe we niet meer weten hoe hier ooit nog uit te komen. We voelen ons ellendig en zien er geen gat meer in. Het leven houdt ons buiten schot en we mogen blijkbaar niet mee doen.

Toch is dit niet zo. Het leven staat altijd klaar om je mee te nemen op reis. Op naar de volgende plek en op naar een volgende ervaring. Het leven bied je iedere dag kansen om dichterbij hetgeen te komen wat jou gelukkig maakt. Dichterbij naar wat je verlangt.

Filmscript

Maar als we in gedachten verzonken zijn, ons afvragend waar we al die ellende aan verdiend hebben, dan mis je het echte leven. Je mist de boot. We zijn dan zo verwikkeld in ons eigen drama dat we volledig in beslag genomen worden door de film, het script dat in ons eigen hoofd alle ruimte inneemt.

En net als bij een echte film, kunnen we in dit script zinnen en verhalen creëren die ons verdrietig maken. We creëren op die manier ons eigen verdriet. Soms prima om je even aan over te geven. Om even te zwelgen in zelfmedelijden, maar erg productief is het niet. We komen er niet verder mee.

Echte pijn

Echte tranen daarentegen, laten ons zien waar onze pijn zit. Werkelijke pijn. Echte tranen komen meestal als een donderslag bij heldere hemel. Opeens, op onverwachte en soms ook ongelukkige momenten. Ze komen op een moment dat er juist even niets in je hoofd gebeurt. Want alleen dan kan zuivere en echte pijn een uitweg vinden. Zonder bijgedachten, zonder afleiding.

Het zijn de momenten dat je veelal juist een stukje dichterbij je verlangen bent geraakt. Op het moment dat je die baan of relatie hebt waar je zo naar verlangde, komen soms opeens de tranen los van al die tijd dat je het zo gemist hebt. Of op het moment dat een goede vriend of vriendin je vertelt over een nieuwe aanwinst, voel jij opeens hoezeer je dat eigenlijk ook zou willen.

Laat je raken

Het zijn de momenten dat ons verlangen wordt aangetikt. Ofwel doordat we het zelf ervaren, ofwel doordat iemand in onze omgeving het ervaart en we er deelgenoot van worden. Op dit momenten wordt ons eigen opgestapelde verdriet aangeraakt en komt het zonder nadenken plots omhoog. En dat is productief. Zowel in het geval dat je verlangen is ingevuld als dat het (nog) niet is ingevuld.

In het eerste geval is je nieuwverworven situatie blijkbaar bedding om je oude pijn aan te kunnen. En oude pijn verwerken, dat lucht op. Het is het opschonen van je systeem op een manier die je lichter maakt. Het verdriet voelen van al die tijd dat je hebt moeten missen wat je zo verlangde.

En in het tweede geval is het een signaalfunctie. Je wordt geraakt doordat iemand anders iets heeft, bereikt of krijgt. Blijkbaar zit er bij jezelf een onderhuids verlangen om dit ook te bereiken (op jouw moment en jouw manier).

Maar het kan natuurlijk ook dat er een verlangen wordt aangeraakt dat voor jou niet haalbaar bleek. Dan zit er onderhuids verdriet dat nog een plek mag krijgen, rouwen om wat in jouw leven niet bereikt kon worden.

Signaal

Het is een signaal voor jezelf dat er blijkbaar onderhuids nog iets speelt. Iets dat om verwerking vraagt. Dit mag eruit en hoef je er niet onder te houden. Na het voelen van de pijn is het de kunst om er geen extra gedachten bovenop te plakken. Niet een nieuw verhaal te creëren in je hoofd met woorden als ‘ik word nooit gelukkig, zal nooit meer andere mensen ontmoeten, ik vind toch nooit een baan, etc etc).

Zo’n nieuw bedacht verhaal creëert drama-tranen. Het gaat om slechts te voelen wat er al zit en die al aanwezige tranen eruit te laten. En wanneer dat gevoeld is (met stille traantjes of dikke uithalen) is het zaak eens te analyseren wat er nu aan de hand is en in actie te komen.

Actie!

Is het een (on)bewust verlangen dat geleefd wil worden? Is er iets dat je kunt je doen om dichterbij de realisatie van dit verlangen te komen? Welke acties kun je ondernemen om dit gemis in je leven in te vullen? Of is het een verlangen dat niet ingevuld kan/kon worden, maar misschien wel in een andere vorm verzacht kan worden?

Het is een twee stappenplan. A) Voelen van de pijn die er zit en B) jezelf met geduld en focus begeleiden naar hetgeen je blijkbaar verlangt. Het gaat om signaleren van wat je nodig hebt en daarin goed voor jezelf zorgen. Stap voor stap. Met af en toe een tussentijdse traan, maar zonder drama.

Last van vastzitten, verdriet, eenzaamheid of melancholie?

Heb je last van melancholische gevoelens, verdriet of vastzitten in je leven? Krijg je je verlangens maar niet helder of weet je even niet hoe verder? Een reading kan je hierin helderheid geven. Richting en inzicht.  

Met behulp van reading (op afstand, op schrift) maak ik onderhuidse patronen in de geest zichtbaar. Die de vorm of het bereiken van je verlangens mogelijk saboteren. Heb je interesse? Mail dan hier je vragen en ik zal je vrijblijvend informeren over of en wat ik voor je kan betekenen. Of kijk rustig op de website rond voor meer informatie.